Rozdział 1: "Jak kolejna bluzka w szafie kobiety"

~ * * * ~

"Nie myśl o tym, 
co zostawiasz za sobą. 

Wszystko wpisane jest

w Duszę Świata 

i pozostanie w niej na zawsze."

~P. Coelho

* * *

  

   Są doznania silniejsze od strachu, ważniejsze od bezpieczeństwa, wymagające skupienia na nich całej swojej uwagi. Mogą to być uczucia, których nie chcemy znać, uczucia, które chcemy zlikwidować. Ale czy z przeznaczeniem można walczyć? Każdemu z nas w wielkiej księdze ludzkości poświęcona jest jedna strona. Zapisana od początku aż do samego końca nie wymazywalnym piórem. Ona wie wszystko. Jej nie oszukasz. Jakkolwiek byś tego nie pragnął.
Odwróciłam się. Ciągle nie mogłam wyzbyć się wrażenia, że jestem śledzona, a stukot moich butów, prawie szpilek, wcale nie działał na moją korzyść. Tylko dlaczego przejmuje się właśnie tym? Czyż nie powinno interesować mnie coś zupełnie innego, nie powinnam zastanawiać się, co... co teraz? Nie. Tak miało być i nic tego nie zmieni.
   Nurtuje mnie tylko jedno -czas. Nie istnieje, więc jakim prawem może nas ograniczać? Kto pozwala rządzić nami czymś fikcyjnym, czymś, co wymyślili ludzie, aby było prościej? Czy nie zabawne jest przegranie z czymś, co nie ma prawa istnieć? Mimo wszystko nikt nigdy z nim nie wygra. Każdego zabija. Bez jakichkolwiek wyrzutów. Wolniej, lub szybciej, mniej, lub bardziej boleśnie. Nie zna litości. Ukrywa się pod wskazówkami i tarczą. Dla niepoznaki. Ludzie ślepo w niego wierzą, mając zabójce za wybawcę, okrutnika za łaskawcę.
Dlaczego nie próbujemy go zniszczyć? Czemu nie zwątpimy w jego potęgę? Płynąć z prądem jest łatwiej. Ale czy bezpieczniej...?

* * *

"Zły chłopiec - zawsze na okładce

Czyni historyjkę opowiedzianą

Szybko, szybko - tą drogą lub inną

Bo on nigdy, nigdy, nigdy, nigdy

Nigdy się nie zestarzeje."

 ~R. J. Dio 

* * * 

   Otwierając szklane drzwi, znaleźliśmy się w jasnym, przestronnym pomieszczeniu -siedzibie MTV. Jak przystało na rockmanów z ponad 15-letnim stażem, którym przy okazji powierzony został zaszczyt niesienia światła, zachowaliśmy niewzruszoną minę. W końcu przebywanie tam nie jest czymś niezwykłym. Dla nas to jak kolejna już butelka whisky dla alkoholika, kolejna bluzka w szafie kobiety, kolejna działka dla narkomana -dla nas to codzienność, od której niekiedy, nieudolnie zresztą, próbuję się odciąć.

   Wolnym krokiem zbliżaliśmy się w kierunku biurka ciemnowłosej sekretarki, która przygryzając lekko dolną wargę, bacznie nas obserwowała.

-Witamy piękną, panią, przepraszamy za lekkie spóźnienie, ale rozumie pani -życie gwiazdy! -Zaśmiał się mój towarzysz.

-Ahh, ależ nic nie szkodzi, doskonale panów rozumiem. Proszę za mną, nasza reporterka już na panów czeka.

Z uśmiechem podążyliśmy za kobietą, która wstając, wyeksponowała swój, nie powiem, imponującej wielkości biust.

   Niedługo później znaleźliśmy się w przestronnym, jasnym pomieszczeniu, urządzonym w niezwykle ekskluzywnym stylu. Moją, i nie tylko moją uwagę, przykuła średniego wzrostu, blondwłosa kobieta, która ze znudzoną miną czytała, jak podejrzewam, zapisane przez nią notatki. Po chwili dostrzegła, że w pomieszczeniu ktoś się pojawił. Zerwała się z miejsca, po czym energicznym krokiem ruszyła w naszą stronę.

-Witam, Grace Johnson. -powiedziała, wyciągając dłoń w moją i Stevena stronę, który z nieco niepewną miną, podobnie jak ja, uścisnął ją.

-Więc, jak mniemam, to pani przeprowadzić ma z nami wywiad...? -Zapytał 

-Tak, tak. To co, zaczynamy?

* * *

"Myślano o niej, że jest szalona

On był prawie dzieckiem

Ale mogli czuć tylko siebie

Byli papierem i ogniem

Aniołem i kłamcą

Diabłem dla siebie. "

~R. J. Dio 

* * *

"Uczę się ciebie człowieku. 

Powoli się uczę, powoli. 

Od tego uczenia trudnego

Raduje się serce i boli."

~J. Liebert

* * *

   Zastanawialiście się kiedyś nad tym wszystkim? Zastanawialiście się nad tym, co chcecie osiągnąć w życiu? Zastanawialiście się nad tym, kim staliście się, w dążeniu do bycia tym, kim mieliście zostać? Życie to podróż, nie przeznaczenie. Twoja, moja, nasza przyszłość zależy tylko i włącznie od wyborów, których bardziej lub mniej świadomie dokonujemy każdego dnia. Ktoś powiedział kiedyś, że życie to paradoks. I wiecie co? To prawda! To pieprzona prawda. Chcesz być wiecznie młody, a nim się obejrzysz, minie te cholerne 39 lat twojego życia. Marzysz o wolności, a w głębi duszy pragniesz, aby ktoś w końcu cię okiełznał.
To właśnie świat, w którym żyjemy. Jedna niedorzeczność pociąga za sobą drugą, druga -trzecią, ta z kolei czwartą, aż w końcu, niczego nie świadomi, kompletnie się w tym zatracamy.
   -Kurwa! -Do pomieszczenia wkroczył zdenerwowany do, mam wrażenie, granic możliwości, Joe, przerywając tym samym moje rozmyślania.
-Co się stało? -Zapytałem, gwałtownie podrywając się z miejsca.
-Czytaj -odpowiedział, rzucając na znajdujący się przede mną szklany stolik, gazetę. Bez słowa sięgnąłem po nią.
-Koniec Aerosmith?!
-Byliśmy wyjaśnić to w redakcji... -Zaczął Tom, który przyszedł tutaj razem z gitarzystą.
-I wiesz co powiedzieli? Że to przez przypadek! Rozumiesz? Przez przypadek opublikowali w gazecie, którą codziennie czyta tysiące osób, informację o tym, że nasz zespół znów się rozpadł!
-Jutro ukazać ma się sprostowanie -dodał spokojnie basista.
Mój bliźniak runął na skórzany fotel, wzdychając przy tym ciężko.
Miałem wrażenie, że tutaj chodzi o coś więcej, niż tylko o ten durny artykuł. Tylko o co? Brunet z pewnością nie należy do osób, które łatwo rozszyfrować.
-Dlaczego oni muszą to robić? Nie wystarczy im, że śledzą nas na każdym kroku?
-Oj, Joe. Takie już nasze życie. Nie możesz z tym walczyć, nic nie wskórasz. Lepiej jest się temu poddać -powiedziałem, obejmując ramieniem bruneta.
-Ja tego nie chcę, Steven, ale kiedy odszedłem, zdałem sobie sprawę, że muszę. Mimo wszystko. Z tym już dawno się pogodziłem.
-Chodzi mi o ludzi -dodał po chwili milczenia. -Czemu muszą być tacy... źli?
Dobre pytanie, przyjacielu. Ale obawiam się, że nie prędko znajdziesz na nie odpowiedź.
-Ludzie nie są ani dobrzy, ani źli -odezwał się, stojący dotychczas z boku, Hamilton.
-Masz rację. To świat ich wszystkich niszczy.
-Nie, Joe. Problem jest w tobie. Właściwie to w tym, jak postrzegasz niektóre rzeczy. Musisz to zmienić. Cała tajemnica tkwi w tym, aby nauczyć się dostrzegać piękno świata, który, wbrew pozorom, taki właśnie jest.
Blondyn był całkowicie przekonany co do słuszności swoich słów, widziałem to w jego oczach.
-Wygodne podejście do życia -wyszeptał gitarzysta, krzywiąc się lekko. -Ale zrozum, nawet gdybym skupił się tylko na tym, nie potrafiłbym. To nie dla mnie.

* * *

"Naturalność

to trudna do utrzymania poza."

~O. Wilde

* * *

   -Z każdym dniem stajesz się coraz piękniejsza, Billie -odezwał się do stojącej obok mnie kobiety, Tyler.
Ah, ile to godzin straciłem, próbując go rozgryźć. Z pozoru wydawać by się mogło, że jego, cóż, kontrowersyjne zachowanie, jest tylko przykrywką. Ale nie -sposób bycia Stevena wpisany jest w jego naturę. On niczego nie ukrywa. Chce być kochany za to, jaki jest i, niestety dla mnie, a na szczęście dla niego, udaje się mu to.
-Słyszałem -zachrypiał zza kanapy Joe.
Wokalista uśmiechając się szeroko, rzucił w przyjaciela, należącą do niego, kolorową koszulą, która, mam wrażenie, idealnie określała jego osobowość.
-I got the right key baby -rzekł, poruszając zabawnie brwiami.
-But the wrong keyhole -odpowiedział mu bliźniak, wznosząc oczy ku niebu. 
-Tom, zapisz to -zwrócił się do mnie Tyler, porywając do tańca w rytm "Angel" żonę swojego przyjaciela.
Wytrzymujemy ze sobą już tyle lat, jesteśmy dla siebie niczym rodzina. To naprawdę musi być przeznaczenie. Może urodziliśmy się tylko dlatego, aby się poznać i stworzyć potęgę, którą jest Aerosmith, którą jesteśmy my...?

~ * * * ~